Mens en Lijden

 Is er leven na de dood?

Voor ik bij het onderdeel Mens en Lijden van start ga, kreeg ik de opdracht om zo concreet mogelijk te omschrijven of er voor mij nog leven na de dood is.
Graag wil ik jullie daarom eerst naar volgend nummer laten luisteren.

Marco Borsato: Niemand weet

Dit nummer beschrijft heel concreet wat ik op bepaalde momenten ervaar tijdens het horen van sommige liedjes, het lezen van sommige teksten of bij het beleven van leuke momenten.
Ik ben van mening dat er voor iedereen zoiets als leven na de dood bestaat.
Gewoon al de nagedachtenis en de herinneringen die niet verloren gaan, zijn een teken dat de overledene bij ons verder blijft bestaan.
Ikzelf geloof wel steevast in leven na de dood. Niet zoals een reïncarnatie of hemel of hel, maar eerder dat onze ziel niet sterft omdat ons lichaam opgeeft. De ziel is zoveel sterker dan het menselijk lichaam, vandaar dat ik ook overtuigd ben dat er meer is na het aardse leven.
Ik geloof dat we na ons leven hier, terug herenigd worden met onze dierbare overledenen. Gedurende ons leven hier worden wij voortdurend door de zielen van onze overledenen bijgestaan en ben ik ervan overtuigd dat sommigen echt wel toenadering of contact zoeken met de nabestaanden.
Precies daarom durf ik zeggen dat ik niet ongelovig ben ten opzichte van het paranormale . Ik heb het ook nodig te geloven dat er meer is dan enkel dit leven, dat we hier allen zijn met een doel en dat we de taak hebben dit tot een goed einde te brengen.

 De film van "Oscar et la dame rose".

http://www.youtube.com/watch?v=DMnt44lzncc

Het is een aangrijpende verhaal over een 10-jarige jongen die ongeneeslijk ziek. Hij verblijft permanent in een ziekenhuis en zijn ouders kunnen het , omwille van hun verdriet, niet opbrengen om hem aan zijn ziekenbed bij te staan. Oscar gaat zienderogen achteruit en wil noch tegen de verpleegsters noch tegen de arts praten of zeggen wat hij wil.
Slecht een persoon wil Oscar in vertrouwen nemen, La Dame Rose.
De hoofdarts sluit dan maar een compromis met de haar. Zij mag elke dag pizza's leveren aan het ziekenhuis in ruil voor een dagelijks bezoekje aan Oscar.
In eerste instantie is zij daar absoluut niet voor te vinden. La dame Rose verfoeit namelijk kinderen en is al helemaal niet te vinden voor emotionele toestanden.
Toch gaat ze in op het voorstel, zij het eerst wel uit eigen winstbejag, maar algauw doet Oscar haar bevroren hart smelten.
Samen beleven ze zijn laatse dagen. De laatste 12 dagen van het jaar en hij beleeft die alsof elke dag gelijk staat aan een duurtijd van 10 jaar.
Dagelijks mag hij een vraag neerpennen aan God, een vraag die La Dame Rose in een enveloppe oplaat aan een ballon.
Stilaan takelt hij af om het leven te laten na Nieuwjaar.

Ik vind het een heel aangrijpende film. Het wordt natuurlijk wel iets sprookjesachtiger voorgesteld dan het in werkelijkheid is, maar het geeft heel goed weer hoe Oscar La Dame Rose helpt bij het terugvinden van haar hart. Zij is op haar beurt heel realischtisch en durft te antwoorden op vragen van Oscar, waar niemand anders hem van antwoord dient.

Tijdens het maken van de opdracht rond deze film moesten we 1 fragment aanhalen wat ons enorm aangreep. Ikzelf vond het moment dat de ouders ervoor kozen om niet bij hun zoontje te zijn tijdens deze laatste periode, iets wat ik niet zou kunnen. Ik begrijp ten volle dat zij eerst nog zelf het nieuws wilden of moesten verwerken vooraleer ze klaar waren om de confrontatie aan te gaan, maar ikzelf zou het niet aankunnen om niet bij mijn kind te zijn.
Natuurlijk is ook dit weerom persoonlijk en voor iedereen anders, maar in zo'n situatie primeert mijn oerinstinct als ouder, om de belangen van mijn kind voor mezelf te stellen.

In vraag stellen van God bij lijden

Lijden is een aspect dat in ieders leven aan bod komt, bij de een al heel wat vroeger dan bij de ander en misschien in heel andere vormen, maar het hoort bij het leven.
Sommigen zeggen dat het je sterker maakt, maar anderen laten er jammergenoeg het leven bij.
Op zo'n momenten stelt men vaak het bestaan van God in vraag.
"Waar is hij nu?" , "Is dit het werk van God?" en "Waaraan hebben we dit verdiend?" zijn een kleine selectie uit de vragen die mensen zich (terecht) stellen.

Het nummer hieronder is daar een mooi voorbeeld van.

 

Regina Spektor en haar nummer Laughing With verwoorden perfect hoe en wanneer we God in vraag gaan stellen. Ik denk dat ze wel een punt heeft en dat veel mensen op die manier redeneren.

Zoals ik reeds vermeldde in het onderdeel mens en zingeving, denk ikzelf ook meer aan God in slechte tijden dan in goede tijden.

 

Verschillende religies, verschillende goden, verschillende rituelen

Toch is het voor veel oosterse landen een evidentie om in God te geloven. Denk hierbij aan het Hindoeïsme. Zij hebben bij geboorte, huwelijk en dood hele aparte vieringen.

Alle godsdiensten uit het Oosten hebben trouwens andere goden die vereerd worden, met daarbij andere rituelen.

Bidden, festiviteiten, wassingen, balsemen, bewieroken, bezinnen,...dit zijn slechts enkele voorbeelden uit hun schatkist aan mogelijkheiden om hun God (en) te eren.

 

 

Zelf vind ik dat elkeen voor zichzelf moet uitmaken welke manier het best bij hem past.

Daarbij moet er ook gerespecteerd worden dat er voor een groot deel van de bevolking geen nood aan geloof is.

Het lijkt voor ons, menselijke schepsels van de hand van God, ook heel onlogisch dat diezelfde God zorgt voor pijn, verdriet, lijden, dood, oorlog en vernieling.

Welke reden kan God aanhalen om de mens zoveel lijden te laten meemaken?

Denk naast zieken en doden, ook aan de vele oorlogsslachtoffers.

Waarom zou die goede God ons met zoveel burgerloorlogen, conflicten en disputen belasten?

Is het werkelijk nodig om zoveel leed en verdriet te veroorzaken?

 

Getuigenissen Syrische slachtoffers 

Hieronder zet ik een link over getuigenissen van martelpraktijken bij Syrische slachtoffers.

Gruwelijk om dit te aanhoren en te realiseren dat dit werkelijk dag in dag uit gebeurt. Het lijkt voor ons soms een ver-van-mijn -bedshow, maar voor deze burgers is het jammergenoeg kommer en kwel. Ook kinderen en jongeren worden niet gespaard tijdens deze oorlog. Erger nog, ze worden zelfs mee ingezet als wapen.

Wij staan daar naar mijn mening te weinig bij stil. We denken er wel aan tijdens de nieuwsuitzendingen, maar verder dat dit reikt ons medeleven niet .

Luister maar naar deze getuigenissen.

 



http://nos.nl/op3/video/391198-hossam-13-ze-trokken-mijn-nagels-uit.html

Worldpeace!!!!

Zou  het niet mooi zijn mocht  er vrede op aarde zijn?
Maar hoe en waar begin je daaraan hoor ik je al denken.
We hoeven het ook niet altijd heel veraf te zoeken.
In ons eigen land hebben we een pracht van een stad die zich volop inzet om oorlog uit de wereld te bannen.
Ieper heeft zich een 20 tal jaar geleden zichzelf de naam "Vredesstad" gegeven. Wereldwijd ijveren meer dan 5300 burgemeester voor de verbanning van chemische en nucleaire wapens.
Ze maken er een opdracht van om het Flanders Field Museum als hefboom te gebruiken om de begrippen,  oorlog en vrede, onder de aandacht te brengen.Via de oprichting van een Vredesfonds met een 3-jaarlijkse Vredesprijs, proberen zij op het internationale forum de druk op de ketel te houden.
Misschien zouden meer Belgen zich moeten bewust zijn van de inspanningen die Ieper doet om zichzelf op de wereldkaart te zetten met dit fantastische initiatief.
Met plezier zet ik de link hieronder,want het was ook voor mij een verrijking.

http://www.inflandersfields.be/nl/ontdek-4

Maar zolang die vrede op aarde uitblijft  zullen we dus steeds met leed, verdriet en overlijden te maken hebben.
Niet alleen oorlog zorgt daarvoor,maar ook de gewone gang van het leven.
Dagelijks worden mensen ziek, sterven mensen en worden mensen begraven.

Pastoraal werk bij mens en lijden

Het werk dat Ine doet in onderstaand filmpje is fenomenaal.
Zij begeleidt de mensen tijdens hun moeilijkste momenten in het leven. Waar het leven normaal begint en vreugdevol moet zijn, namelijk in de verloskamer, krijgen veel mensen daar al onmiddellijk met verlies en dood te maken. Ine is pastor in UZ Leuven en staat de kersverse ouders bij om hun verdriet een plaats te geven en hen te helpen bij de verwerking en het nemen van afscheid van hun pasgeboren kind.
Ik kan alleen maar een enorm respect voor haar opbrengen, want elke dag oog in oog staan met zo'n negatieve energie en met zoveel verdriet, weegt onvermijdelijk op je eigen gemoedstoestand. Toch vindt zij het net ernorm verrijkend om dagelijks die enorme liefde te ervaren van zoveel mensen. Ze kijkt naast het leed, zonder het in de vergeethoek te duwen, en laat het idee dat de mens in eerste instantie geschapen is om elkaar te steunen en lief te hebben zegevieren.
Als mama van 4 kinderen kan ik me slechts inbeelden hoe het voelt om een kind te moeten verliezen. Het idee dat je kind, waar je zolang naar hebt uitgekeken, waar je zolang over hebt gedroomd, waar je samen met je partner en eventuele broertjes of zusje hebt naartoe geleefd, je van bij de start wordt ontnomen, lijkt me ondraaglijk. Het lijkt niet alleen zo, het is uiteraard ook zo, maar toch vindt de mens de kracht om hiermee om te gaan en zich door deze donkere periode heen te spartelen.
Graag laat ik volgende reportage aan u zien:

.
Ook de nabestaanden blijven verweesd achter en weten vaak met hun emoties geen blijf.
Zo is het voor velen een grote steun om de overledene te blijven gedenken, door bijvoorbeeld een kaarsje aan te steken, door foto's  op te hangen, door te vertellen over de leuke momenten samen.
Ze houden als het ware de  nagedachtenis levendig.
Ook ik ben op dat vlak een heel gevoelig en emotioneel mens. Afscheid nemen is een uiterst moeilijke zaak en ik zal angstvallig vasthouden aan "wat was".
Ik heb dan ook het grootste begrip en respect voor mensen die het nodig hebben om dagelijks een bezoekje aan het graf van hun dierbare overledene te brengen.
Ikzelf zou dit ook doen, gewoon ter verwerking en nagedachtenis.

Allerzielen, nagedachtenis van overledenen

Op dit vlak zijn veel ongelovigen dan plots wel gelovig, want op 2 november ( Allerzielen), worden alle grafstenen versierd met de mooiste en fleurigste bloemen. Moeten we ervanuit gaan dat ze dit doen omdat ze er nu slechts aan denken , of is het werkelijk een extra moment in het jaar om erbij stil te staan en extra aandacht te schenken aan de overledene?
Ikzelf vind het een prachtig tafereel om zoveel kleur te zien op de grafzerken in deze periode van het jaar, het bewijst nog maar eens dat de overledene lang niet vergeten is.
Hiemee bewijst men dat het gezegde" uit het oog, uit het hart" helemaal niet waar is.
Ook voor ons gezin is het nalaten van een eigengemaakt,creatief stukje bij de rustplaats van een dierbare overledene, belangrijk. Zo maakten onze kinderen ,toen ze klein waren, vaak tekeningen voor hun overleden opa .Onze oudste dochter Ibe maakte een zelfgemaakte portrettekening van pépé die ze bij de urne van pépé toevoegde ,toen die in juli laatstleden begraven werd.


Graag verwijs ik naar de link hieronder:

http://www.schooltv.nl/beeldbank/clip/20070901_allerzielen01